Respectvol afscheid nemen
Je leven leven betekent ook afscheid nemen. En afscheid doet pijn. Of het nou gaat om verhuizing, emigratie, pensionering of afscheid van het leven zelf. Altijd is er sprake van rouw.
Rouwverwerking kost tijd en gaat met emoties gepaard. Hoe kun je daarmee omgaan? Wat heb jij nodig voor je rouwverwerking, en kun je dat alleen?
Een mens kan geen afscheid nemen. Het leven neemt afscheid van jou.
(Toon Hermans)
Ritueelbegeleiding
Overgangsrituelen zijn een krachtige en respectvolle manier om te helpen bij afscheid nemen. Welke rituelen dat zijn, spreekt in deze tijd niet voor zich.
We zijn losgekomen van de vaststaande tradities die vroeger bepaalden welke rituelen bij een gebeurtenis hoorden. Daardoor kunnen we onze rituelen heel persoonlijk maken. Mooi, maar ook ingewikkeld. Want welke rituelen passen bij jou en je naasten?
Als ritueelcoach kan ik in dit proces naast je staan. Ik kan je helpen om het afscheid een persoonlijke en betekenisvolle vorm te geven met behulp van symbolen en rituelen. Op jouw manier, aan de hand van jouw verhaal.
Symbool en ritueel bij uitvaart
De opperste vorm van afscheid nemen is afscheid nemen van het leven. Ingrijpend voor diegene die overlijdt en voor hen die achterblijven. Heb je wensen voor een persoonlijk afscheid bij het levenseinde? Dat kan gaan om de afscheidsceremonie, de as verstrooiing, een steenlegging of een herdenking. Of wil je gepast stilstaan bij het afscheid van een huisdier? Samen zoeken we een passend ritueel om dat vorm te geven.
Ondersteuning in afscheid nemen
Ga je verhuizen of emigreren? Nader je je pensioen? Ook dan kunnen rituelen je helpen. Om het oude los te laten en aan je nieuwe hoofdstuk in het leven te beginnen.
Ik wil je daar graag bij helpen als ritueelbegeleider.
Voorbeelden: zo kan een uitvaartritueel eruit zien
De vader was blijmoedig en gul, vertelden zijn kinderen. Een symbool voor de viering? Dat sprak hen niet zo aan. Hoewel: vader hield van woordgrapjes, schreef gedichten en las graag – konden letters niet als symbool dienen? Dat paste bij hem.
Zo maakten we grote kartonnen letters: BLIJMOEDIG en GUL Tijdens de viering, na het aansteken van de kaarsen, draaide ieder familielid 1 letter omhoog, waardoor de woorden zichtbaar werden. Aan het eind van de dienst stonden de letters bij het graf. Na het dalen van de kist nam elk familielid 1 letter mee om te versieren met hun eigen herinneringen.
De moeder hield van lichte kleuren, met name geel. Zij had een sterke band met haar kinderen. Bij het afscheid plaatsten we een boeket gele rozen op de kist. Zij werden samengehouden door een geel lint, de band die de kinderen met moeder hadden.
Aan het lint waren vijf gekleurde linten verbonden, met de namen van de kinderen en kleinkinderen erop. Aan het einde van de dienst maakten de gezinnen zich symbolisch los van moeder door het lint dat hoorde bij hun gezin door te knippen.
Het afgeknipte lint ging in een mooi doosje mee naar huis: een herinnering aan hun band met moeder.
“Wat we het meest zullen missen, zijn vaders knuffels”, zeiden zijn vrouw en kinderen. Hun vader was een man van warme aanraking, die zijn vrouw en dochters zijn liefde en warmte liet voelen in knuffels en omhelzingen.
Een man met een groot hart.
Vandaar dat we voor de viering kozen voor een groot metalen hart, dat was opgemaakt met wit-rose roosjes en distels. Roosjes voor de liefde, distels voor de pijn die vader in zijn leven had gekend. In het hart waren kleine hartjes gestoken. Daarop waren de vele gaven van liefde geschreven die de familie had ervaren. Na de overweging deelden we de hartjes rond, om mee te nemen en zijn liefde door te leven.
Bij het graf kregen zijn kinderen en kleinkinderen elk een rood pluchen hart. Eén van de dochters vertelde een half jaar later dat zij de knuffel heel vaak mee naar bed nam als zij niet kon slapen van verdriet.
De vrouw had intens geleefd. Toen ze ziek was, overlaadden haar vele vrienden haar met bloemen. Ze hield zo van bloemen. De hortensia was haar favoriet.
Voor het afscheid schilderde de familie een grote blauwe hortensia op een canvas bord. Iedereen die kwam condoleren of bij de afscheidsdienst aanwezig was, schreef zijn herinneringen erop. Om de kist heen creëerden de familie en vrienden een bloementuin van alle meegebrachte bloemen, één per persoon. Naast de kist stonden twee vazen met hortensia’s.
Na afloop kreeg elk familielid een blauwe kaars: een symbool van de warmte die de vrouw gegeven had, warmte die met hen meeging. Iedereen kreeg ook een blauwe hortensia als teken van haar liefde. Het bord met herinneringen vormde een blijvend aandenken. Met deze herinneringen begonnen zij aan een leven zonder deze bijzondere vrouw.
Neem nu contact op
Wil je weten of jij iets kunt hebben aan ritueelbegeleiding bij het afscheid nemen van je dierbare? Heb je vragen over de manier waarop ik te werk ga of wat ik in jouw situatie kan betekenen?
Neem vrijblijvend contact op. Vul het formulier in en ik reageer zo adequaat mogelijk.